[…] mnie się wydaje, że takim elementem przełomowym, to właśnie była ta msza w święta, zorganizowana na terenie stoczni, odprawiana przez Henryka Jankowskiego.

To w niedzielę było, bo podpisanie tego wstępnego porozumienia było w sobotę. Większość ludzi opuściła stocznię. Tak, że postawili przy bramie przyczepę, na której zmontowano taki prowizoryczny ołtarz. Wydaję się, że ta msza po prostu zjednoczyła ludzi. Do stoczni zaczęło napływać coraz więcej ludzi.

Już wtedy po tym momencie przełomowym zapanowała taka euforia wśród ludzi. Kto tego nie przeżył, to nie do opisania, jaka była jedność, taka solidarność. Jeden drugiemu pomagał. Przychodzili ludzie z miasta, przynosili koce, śpiwory.

W końcu przyszedł do stoczni wojewoda Kołodziejski. Nie pamiętam dokładnie, czy on przyszedł czy do niego pojechali tam do urzędu miasta. W każdym razie wpierw przysłali do stoczni na rozmowy Tadeusza Pykę, ale on prowadził rozbijacką robotę. Chciał zakłady między sobą skłócić. Kupę takich samolotów naleciało, myśleliśmy czy desant czy coś, a to rozrzucali z samolotów ulotki wzywające do podjęcia pracy.

[…] Pyka został z tego wycofany i w jego miejsce delegowali Mieczysława Jagielskiego i pomału krok po kroku, to zaczęli się dogadywać.

No, wiadomo, że 13 grudnia wprowadzili stan wojenny, to nikt nie będzie bierny. Zajęliśmy stocznie. Powstał ogólnopolski komitet strajkowy…

[…] w niedzielę zajęliśmy stocznie i zaczął się strajk. Zaraz w nocy wkroczyły siły porządkowe, po prostu nas wyprowadziły.

[…] Wyprowadzili nas za bramę i popuszczali. Wtedy stoczni jeszcze nie zajęli, to, dlaczego nie zacząć od nowa. Zajęliśmy ponownie stocznie i zaczął się strajk.

I nadszedł 16 grudnia rano, jeszcze było ciemno. Te jednostki wojskowe wycofali z przed stoczni, ale zaczęło się, coś dziać.

W końcu pod bramę podjechał czołg. Myśleliśmy początkowo, że blefują, a ten czołg po prostu cofnął i lufę obrócił do tyłu, i staranował bramę główną. Pamiętam olbrzymią panikę, jak ci ludzie wszyscy spod tej bramy uciekali. Schroniliśmy się na stołówce zakładowej. ZOMO wkroczyło i po kolei nas po prostu wyłuskiwali stamtąd i gromadzili nas wszystkich na tej sali BHP. Kazali nam się obrócić do ściany, ręce podnieść do góry i tak po kolei każdego spisywali. Mi się tak śmigło, że po prostu mnie wypuścili. Dojście do stoczni było zagrodzone kordonami ZOMO. Jak tu w tej chwili jest komisja krajowa, to tu w poprzek drogi stały kordony, ale tłumy z miasta zaczęły coraz bardziej gęstnieć i w końcu ludzie ruszyli, przełamali te kordony i wszystko pod stocznie zbiegło. Ludzie nawet chcieli wchodzić na teren stoczni. Niektórzy stanęli i mówili „Ludzie tego nie róbcie, bo może źle się stać”. Żeby rozpędzić te tłumy, zaczęły się zajścia uliczne, które praktycznie trwały dwa dni bez przerwy, dzień i noc. Gazy łzawiące, pałki, petardy.

Przychodziła do pracy, znaczy do tych strajkujących Danuta Wałęsowa z księdzem Jankowskim. Mówiła, żeby na siebie uważać i tak dalej, bo Lech Wałęsa jest gdzieś tam internowany i tak dalej. Głównie o umiar apelowała. To pozastawialiśmy te bramy główne takimi platformami do przewożenia elementów kadłubowych. […] W międzyczasie węże po podłączali, polewali wodą, bo to zima, żeby się po prostu się ślizgali. Pod bramy podłączali agregaty spawalnicze, iskrzyli, żeby myśleli, że bramy są pod napięciem.