Podseria fotografii z kuligu zorganizowanym przez DKKFiT w Śródmieściu i redakcję Wieczoru Wrocławia 17 stycznia 1971 r., który odbył się w lasach wokół Obornik Śląskich, wisie Jary i Wielka Lipa gdzie odbyła się potańcówka i zorganizowano gry integracyjne.
N/z dwóch nauczycieli stojących obok popiersia patrona Szkoły Podstawowej nr 64 we Wrocławiu Władysława Broniewskiego. Popiersie wykonane przez plastyczkę Krystynę Jackiewiczową odsłonięto 29 maja 1976 r.
Cukrownia w Klecinie (ówcześnie podwrocławskiej wsi, a obecnie dzielnicy Wrocławia) powstała w 1834 roku. Założona została przez braci G. i A. Liebichów i wrocławskiego kupca M. Hikkela. W 1862 roku zakupiona została wraz z terenami pod uprawę buraków cukrowych przez braci Schoelerów. Od 1904 funkcjonowała pod zarządem Schoeler und Skene GmbH. Modernizowana w latach 1934-1938, była wszechstronnym zakładem zajmującym się produkcją surowego cukru, słodyczy i spirytusu. Po II wojnie odbudowana i uruchomiona została w 1947 roku. Sprywatyzowana w 1990 roku, w związku z problemami finansowymi ogłosiła upadłość w 1994 r. Podczas Powodzi Tysiąclecia w lipcu 1997 na terenie cukrowni przechowywana była pomoc humanitarna. W 1999 roku nastąpiło przy ciszy ze strony władz miasta i konserwatora zabytków wyburzenie prawie wszystkich budynków na terenie cukrowni.
N/z pracownicy wrocławskiego Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych i Inżynieryjnych w trakcie pracy nad budową linii tramwajowej trasy W-Z w tle Gmach Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu przy ul. Karola Szajnochy [niem. Stadtsparkasse und Stadtbibliothek Breslau, Stadtbibliothek Breslau].
Kolekcja 44 fotografii ukazująca skutki przerwania tamy w Iwinach w dniu katastrofy. 13 grudnia 1967 roku, o godzinie 3:15 z powodu błędu konstrukcyjnego nastąpiło przerwanie zapory ziemnej stawu osadowego przy kopalni miedzi "Konrad", w wyniku czego 12 mln. metrów sześciennych wody runęło na okoliczne wsie. Na fotografiach przedstawieni są głównie mieszkańcy wsi dotkniętych skutkami tego wydarzenia, zniszczenia dokonane przez sześciometrową falę wody i błota oraz służby mundurowe przy pracy, przy ograniczaniu skutków wydarzenia. W akcji ratunkowej pomagała zarówno milicja, pogotowie jak i wojska inżynieryjne prawdopodobnie z 18. Brygady Artylerii z Bolesławca. W wyniku tych zdarzeń śmierć poniosło 18 osób, a 570 osób zostało poszkodowanych. Zniszczeniu uległo około 150 budynków. Ludność okolicznych wsi została tymczasowo umieszczona w hotelu robotniczym "Konrad".
Koncert prowadzony przez Andrzeja Markowskiego w kościele św. Marii Magdaleny we Wrocławiu. Koncert zorganizowany z okazji Festiwalu Wratislavia Cantans.
Portret współczesny Stanisławy Kargul. Stanisława Kargul urodziła się w 1923 r. w Jadwipolu k. Równego na Wołyniu. Jej rodzina miała gospodarstwo rolne. W wyniku ukraińskich prześladowań uciekła do Równego, gdzie zatrzymała się u siostry. Następnie wstąpiła do wojska, w którym służyła do końca wojny. Po wojnie rozpoczęła gospodarowanie razem z bratem.
Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.
Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.
Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.
Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.
Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie. Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.
Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.
Portret współczesny Józefa Bałuczyńskiego. Józef Bałuczyński urodził się w 1918 r. na Podolu, we wsi Kniaże, w polskiej rodzinie rolniczej. Tam zastała go II wojna światowa. Podczas wojny pracował przymusowo, a także przebywał na froncie. Po wojnie krótko przebywał w Krakowie, gdzie poddał się leczeniu z powodu poważnej choroby. Następnie wyjechał do Nysy i podjął tam działalność ewangelizacyjną w ramach Kościoła Zielonoświątkowego. Tam też się ożenił. Po kilku latach przeniósł się wraz z rodziną do Wrocławia, gdzie rozpoczął działalność jako pastor. W 1956 r. wraz z rodziną zamieszkał w Słupsku. W kolejnych latach organizował działalność zborów zielonoświątkowych w okolicznych miastach: Szczecinku, Miastku, Ustce, Lęborku. Od dwóch lat mieszka z żoną w Gdyni.
Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.
Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.
Portret współczesny Alicji Szastyńskiej-Siemon. Alicja Szastyńska-Siemion, ur. 16 kwietnia 1935 w Sztabinie, profesor w Zakładzie Filologii Greckiej Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a także dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Filologicznego oraz członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.
Portret współczesny Petro Danyło. Petro Danyło pochodzi z wielodzietnej, bojkowskiej rodziny Petra Danyły i Kateryny z d. Boruta. Urodził się w 1933 r. we wsi Dźwiniacz Górny, leżącej przed wojną w powiecie turczańskim województwa lwowskiego (po II wojnie światowej wieś przestała istnieć). W 1946 r. wraz z rodziną, w ramach wymiany ludności między Polską i USRR, został przesiedlony do Sambora, następnie trafił do Obertyna i osiedlił się na Netrebówce. Po wojnie uczył się w szkole wieczorowej. Służbę w Armii Radzieckiej odbył na początku lat 50. XX w. w Batumi nad Morzem Czarnym, później pracował w kołchozie. Jego siostra wyszła za mąż za Polaka Franciszka Baranieckiego i pod koniec lat 50. XX w. wyjechała z nim na stałe do Polski. Do dziś Petro mieszka w Obertynie.
Portret współczesny Wiesława Makarewicza. Wiesław Makarewicz, urodzony 13 czerwca 1935 roku w Wilnie. Przesiedlony do Gdańska w roku 1945. Ukończył studia lekarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Został rektorem, pracował jako redaktor gazety uniwersyteckiej. Autor książki o profesorze Mozołowskim.
