Kossakowski Dominik, lekarz, absolwent Uniwersytetu Wileńskiego.

Szulga Maria, prezes Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Białymstoku (od 2014).

Święcki Włądysław, sołtys we wsi Zawrocie – Nowiny w latach 40-stych.

Środa Ryszard, główny księgowy w Zakład Usług Radiotechnicznych i Telewizyjnych.

Polska artystka-malarka. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, pod okiem takich osobistości jak Wojciech Weiss czy Xawery Dunikowski. Po wojnie przeniosła się do Wrocławia gdzie aktywnie uczestniczyła w życiu ZPAP.

Właściciele dworu w Orchowcu i Gorzkowie .

Ziętek Jerzy, generał brygady Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Członek Komitetu Centralnego PZPR (1964–1981), przewodniczący prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach (1964–1973), wojewoda śląski (1945), wojewoda katowicki (1973–1975), członek Rady Państwa (1963–1985), poseł na Sejm III kadencji w II RP, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Polska działaczka komunistyczna, założycielka i przewodnicząca Związku Patriotów Polskich w Związku Radzieckim, współzałożycielka Ludowego Wojska Polskiego, wiceprzewodnicząca PKWN.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Dziennikarz, lekarz, przewodnicząc Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej we Włoszech (1983), dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej (1984-2006).

Profesor nauk chemicznych, pracownik w Instytucie Chemii i Technologii Nafty i Węgla (1979-1981 i 1984-1987), kierownik Zakładu Węgla Brunatnego i Sorbentów Węglowych (1991-2001), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia (1977).

Piłkarz ręczny klubów: Gwardii Opole (1970-71), Śląska Wrocław (1971-1982), Frisch Auf Göppingen (1982-1991). Reprezentant Polski (1972-1987), trener Śląska Wrocław (1996-2003). Zdobywca brązowego medalu na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976), zdobywca srebrego medalu Pucharu Świata w Szwecji (1974 i 1979).

Pracownik Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego nr 1.

Polski poseł, nauczyciel. W 1956 roku ukończył wydział Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracował jako nauczyciel w Zgorzelcu. W latach 1959-63 pracował jako dyrektor w Bogatyni. W latach 1965-71 zatrudniony w Technikum Budowlanym nr 3 we Wrocławiu. Zaangażowany w działalność Stronnictwa Demokratycznego, dzięki któremu w 1976 roku dostał się do Parlamentu. W swojej karierze wielokrotnie zasiadał w komisjach i prezydiach czy to administracyjnych, czy tych, związanych z SD. W 1980 roku dołączył do komitetu Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, a w 1989 roku reprezentował Stronnictwo Demokratyczne podczas rozmów przy "Okrągłym stole". Miejsce spoczynku znalazł na
Komunalnym Cmentarzu Północnym w Warszawie.

Przeprawa nad Odrą pomiędzy Groblą, a Ogrodem Zoologicznym. Most wykonany w konstrukcji wisząco-linowej oparty na dwóch pylonach. Długość kładki wynosi około 232 m.

Artysta fotografik, a także fotoreporter. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Działał na terenie Szklarskiej Poręby, Białegostoku, Wrocławia i Jeleniej Góry. Znany przede wszystkim ze swojej twórczości w dziedzinie fotografii artystycznej. Wielokrotnie nagradzany za swą działalność, otrzymał między innymi odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, medal 40-lecia Związku Polskich Artystów Fotografików czy medal z okazji 150-lecia Fotografii.

Polski, legendarny aktor, znany przede wszystkim ze swojej roli Hansa Klossa w serialu "Stawka większa niż życie". Maturę zdał w Łodzi w 1950 roku. Szkołę aktorską ukończył w Krakowie w 1953 roku. Po studiach związany z deskami teatrów: im. Osterwy w Lublinie, Teatrze Powszechnym, Teatrze Ludowym, Teatrze Polskim, a od 1983 roku pracował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Debiut na srebrnym ekranie zaliczył w filmie "Kanał", a następnie trafił na rolę, która zdefiniowała całą jego przyszłą karierę - w teatrze telewizji i serialu "Stawka większa niż życie".
Podczas swojej kariery jednoznacznie wspierał i był członkiem wielu organizacji komunistycznych. W latach 1978-79 pełnił nawet funkcję członka egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR. W latach 90. pracował w telewizji TVP2 i TVN.
Zmarł w 2014 roku, pochowano go w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Polski aktor filmowy i teatralny. W czasie II wojny światowej uczęszczał na spotkania tajnych kompletów aktorskich. W 1945 roku został absolwentem Studia Teatralnego w Krakowskim Starym Teatrze. W latach po wojnie do 1950 roku występował na deskach teatrów w Jeleniej Górze i Wrocławiu. Następnie dostał się do zespołu Teatru im. Juliusza Słowackiego. Lata 1960 do 1963 i 1965-1968 spędził pracując w Warszawskim Teatrze Narodowym, a kolejne trzy lata w Warszawskim Teatrze Polskim. W latach 1969-1974 występował w Warszawskim Ateneum i w Teatrze Powszechnym w latach 1974-1975. Był także związany z kinem i telewizją, role za które będzie pamiętany to między innymi: doktor Leopold z serialu Dom (1980) czy majora Brocha z serialu Stawka Większa niż życie (1967). Za swoje dokonania otrzymał wiele odznaczeń i medali: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1979), Złoty Krzyż Zasługi (1956), Medal 10-lecia Polski Ludowej (28 stycznia 1955), Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1968). Pochowano go na Cmentarzu Stare Powązki.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, nauczyciel w przedwojennym Łyśccu..

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, kolejarz.

Polska sportsmenka, zawodniczka WKS Śląska Wrocław. Zdobywczyni w drużynie z Eulalią Zakrzewską i Barbarą Kopyt - złotego medalu Mistrzostw Świata w 1966 roku w Wiesbaden. Specjalizowała się w strzelaniu z pozycji leżącej z 50 metrów.

W latach 1960-1972 reprezentował barwy WSK Śląska Wrocław. W 1971 roku zdobył Mistrzostwo Polski w pistolecie wojskowym, a w latach 1963 i 1972 roku zdobył Mistrzostwo Polski w strzelaniu z pistoletu sylwetkowego. Złoty medalista Mistrzostw Europy w 1971 roku.

Polski komunista, wojskowy, architekt i urbanista. Urodził się w Łodzi, w robotniczej rodzinie z PPS-owskimi tradycjami. W 1926 roku ukończył Męskie Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze. W 1929 roku wstąpił w szeregi Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie” i rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, które ukończył z wyróżnieniem w 1931 roku. Był komunistą z przekonania, w tym samym roku wstąpił do KPP. Przeniósł się do Poznania by aktywnie agitować i kaptować dla sprawy inteligencję. W 1935 roku zasiadł na stanowisku kierownika Pracowni Planu Ogólnego Wydziału Planowania w Zarządzie Miejskim w Warszawie. Równolegle z działaniami na rzecz komunistów brał udział w konkursach architektonicznych i urbanistycznych zajmując wysokie lokaty ze swoimi pracami, dotyczącymi zabudowy między innymi Katowic, Warszawy czy Gdyni. Kampanię wrześniową przetrwał w Warszawie, przygotowując projekt odbudowy miasta. Latem 1942 roku przejął obowiązki Szefa Sztabu Gwardii Ludowej. W 1943 roku przejął obowiązki Szefa wywiadu GL. Niektóre źródła podają, że w toku powojennych przesłuchań wyznał, że był jednym z współautorów słynnego donosu do Gestapo z 1943 roku, który zawierał listę przedstawicieli "żydokomuny" niewygodnych dla PPR, sam Spychalski zaś w 1950 roku odwołał swoje zeznania. W 1944 roku został członkiem Krajowej Rady Narodowej, a następnie zaczął dowodzić Oddziałem II Sztabu Głównego. Kolejno udał się do Moskwy, gdzie dokooptowano go do zespołu pracującego nad stworzeniem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. 7 sierpnia przybył do Lublina. Był orędownikiem i jednym z inicjatorów odbudowy Warszawy, przewodził Komitetowi Wykonawczemu Naczelnej Rady Odbudowy Warszawy. 3 maja 1945 roku awansowany na generała brygady. W latach 1945-1949 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej i zastępcy naczelnego dowódcy Wojska Polskiego do spraw polityczno-wychowawczych. W 1948 roku wszedł w skład ścisłego kierownictwa PZPR. 13 maja 1950 roku został aresztowany i oskarżony o siłową próbę zmiany ustroju PRL. W ramach amnestii zwolniony z więzienia w marcu 1956 roku. Od tego momentu błyskawicznie rehabilitowany, uzyskiwał coraz to wyższe stanowiska partyjne, zwieńczone wyborem do Sejmu oraz mianowaniem na Ministra Obrony Narodowej. 22 lipca 1957 awansował na generała broni. 7 października 1963 roku został mianowany ostatnim Marszałkiem Polski. Jego praca dla armii szła w parze z zawodem architekta, który wciąż wykonywał, w 1958 roku został szefem Społecznego Funduszu Odbudowy Kraju i Stolicy. W latach 1968-71 był przewodniczącym ogólnopolskiego komitetu Frontu Jedności Narodu. Jako jeden z najbliższych współpracowników Wiesława Gomułki został odsunięty od władzy w następstwie wydarzeń grudnia 1970 na Wybrzeżu. Zmarł 7 czerwca 1980 roku, pochowano go na Powązkach.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Ojciec świadków historii: Krystyny Góral oraz Janiny Partyki.

Polski malarz, rysownik, scenograf. Urodził się w Krakowie, gdzie w 1938 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych, w czasie wojny kontynuował naukę w Staatliche Kunstgewerbeschule Krakau. Ukończył również aktorstwo w Studiu Dramatycznym przy Starym Teatrze w latach 1945-46. Aktorsko związany z teatrem Kantora, a następnie Cricot 2. Zawodowo związany był również z Teatrem Groteska, w którym pełnił funkcje scenografa, a następnie kierownikiem artystycznym. Artystycznie związany z Grupą Krakowską II.
W 1979 roku otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Kozielsku, rosyjskim miasteczku położonym nad rzeką Żyzdrą w zachodniej Rosji. Obóz był zlokalizowany w XVIII- wiecznym klasztorze, zwanym Pustelnią Optyńską. Osadzeni w obozie byli w większości oficerowie Wojska Polskiego, zarówno rezerwy jak i służby stałej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku.

Klub pod Baobabem skupia zesłańców Sybiru, którzy wraz z generałem Andersem opuścili niegościnne ziemie Związku Radzieckiego i na mocy traktatu Sikorski - Majski z 30 lipca 1941 udali się do Afryki. Droga wiodła przez tereny Iranu i Indii, do afrykańskich osiedli zlokalizowanych w brytyjskich koloniach. Około 20 tysięcy polskich zesłańców zamieszkało w Ugandzie, Kenii, Tanzanii, Zambii, Zimbabwe i Republice Południowej Afryki, do ojczyzny powrócili w przeciągu 5-8 lat. Wszystko zaczęło się od odkrycia polskich grobów w Afryce i serii artykułów red. Sienkiewicza w Kurierze Polskim. W odpowiedzi na nie, do gazety napłynęło wiele listów od "Afrykańczyków", publikowane były w latach 1983-1984. Następnie w 1989 z inicjatywy wrocławskich członków klubu doszło do pierwszego zlotu (27 maja 1989) oraz do formalnego zawiązania stowarzyszenia. Pamiątki po Afrykańczykach znajdowały się do 2022 roku w izbie pamięci Golgoty Wschodu, następnie zostały przekazane do zbiorów Ośrodka "Pamięć i Przyszłość".

Urodzony w Dreźnie niemiecki inżynier. Absolwent Politechniki Drezdeńskiej wspomagał wrocławskich architektów swoimi obliczeniami w wielu przedsięwzięciach. Był bliskim współpracownikiem Maxa Berga, pomagał mu przy jednej z największych realizacji, czyli budowie Jahrhuderthalle. Oprócz tego w porftolio miał takie dzieła jak mosty (Warszawski-środkowy, Trzebnicki-północny, czy most Pomorski). Zmarł w 1956 r. w Brackwede.

Wrocławski Ogród Zoologiczny umiejscowiony jest we Wrocławiu przy ulicy Wróblewskiego 1-5. Jest najstarszym ogrodem zoologicznym na terenie kraju, a zajmuje powierzchnię 33 ha. Pomysł budowy ogrodu zoologicznego wyszedł z inicjatywy nadburmistrza Juliusa Elwangera, jednak z powodu niemożności uzyskania finansowania projektu postanowiono utworzyć Towarzystwo Akcyjne sprzedające akcje po 50 talarów za sztukę, budowa ruszyła po uzbieraniu 30 tysięcy talarów. Otwarcie ogrodu mieszczącego się w okolicach Parku Szczytnickiego nastąpiło po 2 latach od podjęcia decyzji o jego powstaniu i wysiłku budowlanego. Ogród zbudowano na podstawie projektu Karla Lüdeckego, a pierwszym dyrektorem instytucji został przyrodnik dr Franz Schlegel. W kolejnych latach stopniowo wzrastała popularność ogrodu zoologicznego co pozwalało zgromadzić coraz większe fundusze, a co za tym idzie znacząco urozmaicić faunę jak i wystrój samego Zoo. Ciekawym pomysłem na uzyskanie funduszy na zakup nowych okazów okazały się loterie fantowe, które przypadły do gustu wrocławianom, czego skutkiem były na przykład lukratywne zakupy słonia indyjskiego, tygrysów, gepardów i antylop. W tym samym czasie, w Zoo prezentowano nie tylko zwierzęta, ale także zapraszano przedstawicieli egzotycznych plemion z całego świata, którzy mieli gwarantować rozrywkę porównywalną do oglądania egzotycznych zwierząt. Wrocławskie Zoo z sukcesami funkcjonowało do momentu wybuchu I wojny światowej, w konsekwencji której 9/10 zdechło z powodu niedożywienia. Z tego powodu w 1921 roku zawieszono jego działalność, a wznowiono ją dopiero w 1927 roku. Po wznowieniu Zoo rozwijało się aż do okresu Festung Breslau. Wojna znów doprowadziła do śmierci lwiej części zwierzyńca, a także do zniszczenia sporej części zabudowy. Po zakończeniu II wojny światowej dyrektorem Zoo został Karol Łukaszewicz, który swoimi wysiłkami doprowadził do ponownego otwarcia ogrodu. Ponowne otwarcie stanowiło część obchodów Wystawy Ziem Odzyskanych, a nastąpiło 18 lipca 1948 roku. W kolejnych latach (1966-2006) dyrektorem był Antoni Gucwiński, który dzięki programowi "Z kamerą wśród zwierząt" znacząco spopularyzował wrocławskie Zoo i jego mieszkańców. Dziś dyrektorem ogrodu jest Radosław Ratajszczak, polski biolog i naukowiec.

Aktorka teatralna i filmowa. Podczas swojej kariery mieszkała i pracowała w niemal każdym większym polskim mieście. 1945-47 jako aktorka Teatru Objazdowego Wojska Polskiego, w okresie 1947-1949 grała w Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, w latach 1949-1955 była aktorką Teatru Wybrzeże w Gdańsku, następnie w Teatrze Żeromskiego w Kielcach w latach 1955-1958. Następnie przeniosła się do Toruniu gdzie grała w Teatrze Horzycy przez 3 lata (od 1959 do 1962 r.). W Bydgoszczy, w Teatrze Polskim zabawiła przez dwa lata od 1962 do 1964 roku. W 1964 roku przeniosła się do Wrocławia, by na dłużej związać się z Teatrem Polskim. Zagrała w 25 spektaklach Teatru Telewizji, a w latach 1976-1980 wykładała na wydziale aktorskim we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.

Polski reżyser, aktor filmowi i teatralny. Założyciel teatru eref-66. Przed wielu docenianym za kunszt aktorski, a krytykowanym za swoją działalność polityczną. Był jednym z inicjatorów słynnego "Listu 2000". Wśród najważniejszych kreacji można wymienić majora Henryka Dobrzańskiego "Hubala" w filmie "Hubal" z 1973 roku w reżyserii Bohdana Poręby i Józefa Piłsudskiego w filmie "Zamach", który sam wyreżyserował. Zapamiętany będzie także ze słynnego procesu o karykaturę narysowaną przez Andrzeja Czeczota, w której przedstawiono go w niezbyt przychylnym świetle. Sprawa miała swój finał w 1976 roku, kiedy to rysownik został skazany na 6 miesięcy więzienia w zawieszeniu. W latach 1975-79 pełnił funkcję dyrektora Teatru Ludowego w Nowej Hucie, następnie, był kierownikiem zespołów filmowych "Kraków" (1980–81 r.) i "Iluzjon" (1982–87 r.).

Polski aktor filmowy i teatralny. Podczas II wojny światowej uczył się w trybie tajnym w Studium Teatralnym w Wilnie. Debiutował w "Pigmalionie" w 1945 roku na deskach Teatru na Pohulance. Prawie całą karierę teatralną spędził związany w Wrocławskim Teatrem Polskim. Wielokrotnie grał dla Teatru Telewizji. Współpracował z Polskim Radiem. Był także reżyserem i pedagogiem. W swojej karierze współpracował z operą i operetką wrocławską, także z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie. Schyłek kariery spędził jako aktor warszawskiego Teatru Narodowego.

Urodzony w Estonii, życiowo i zawodowo związany z Polską. Aktor, pisarz, muzyk i sportowiec. Historia jego życia wygląda jak scenariusz jednego z filmów, w których grał. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Tartu (dziś Estonia). Studiów tych nie ukończył, przeniósł się na wydział wychowania fizycznego Uniwersytetu w Rydze. Drugiego kierunku też nie ukończył, dołączył natomiast do koszykarskiej drużyny Spartaka Ryga. Był tak dobrym sportowcem, że w pierwszej kolejności został powołany do reprezentacji Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, a potem jego występy przykuły uwagę selekcjonera reprezentacji ZSRR w koszykówce. Podczas trwania kariery sportowej ukończył kursy aktorskie, w latach 1956–1963 pracował jako muzyk, prowadził ryski jazz-band i był głównym organizatorem festiwalu muzyki organizowanego w stolicy Łotwy. Na wielkim ekranie zadebiutował w 1959 w filmie "Otczaja Ziemla". Za rolę Lokysa w filmie "Nikt nie chciał umierać" w 1965 roku otrzymał prestiżową Nagrodę Państwową ZSRR w 1967 r. W tym samym roku poślubił Polkę - Barbarę Zuzannę Sukmanowską i otrzymał pozwolenie na osiedlenie się w Polsce, konkretnie we Wrocławiu, gdzie mieszkał aż do momentu odzyskania przez Estonię niepodległości w 1993 roku.

Po uzyskaniu matury w krotoszyńskim liceum odbył szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, zakończone przez niego uzyskaniem stopnia bombardiera podchorążego rezerwy. Po zakończeniu praktyk w 7 Wielkopolskim Dywizjonie Artylerii Konnej w Poznaniu przeniósł się do rezerwy jako kapral chorąży. Brał udział w jednych z najważniejszych momentów Kampanii Wrześniowej takich jak bitwa nad Bzurą czy obrona Warszawy. Po porażce przeniósł się do podziemia, gdzie w konspiracji działał przeciwko okupantowi. Po wojnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie był jednym z pionierów, a jego pierwszym zadaniem było zorganizowanie straży przemysłowej. Po wojnie pracował jako aktor teatralny i radiowy. W latach 1946-1952 pracował w Polskim Radiu w Poznaniu. Z jego bogatej kariery należy wyróżnić występy na deskach:
Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze w latach 1955–1958, w okresie 1958–1959 w Teatrze Popularnym w Grudziądzu, lata 1959–1960 spędził w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym Juliusza Słowackiego w Koszalinie, następnie w latach 1960–1967 był aktorem Teatru Juliusza Osterwy w Lublinie, 1967–1978 to okres, w którym grał w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu.

Założony został w 1811 roku, w sąsiedztwie świątyń na Ostrowie Tumskim. Lata 1852-1883, pod kierownictwem Johanna Heinricha Göpperta, ogród rozwijał się, z początkowych 5 ha, urósł o dodatkowe działy: dendrologiczny, paleontologiczny, grupy fizjonomiczne i geograficzne. Podczas II wojny światowej Ogród Botaniczny stanowił ważny punkt strategiczny. Na jego terenie rozstawione były baterie artylerii przeciwlotniczej, a tereny zielone wykorzystywano do odbioru zrzutów zaopatrzeniowych. W okresie 1945-1948 trwały prace polegające na uporządkowaniu terenu ogrodu nadzorowane przez profesora Stanisława Kulczyńskiego. Park ponownie otwarto dla gości w 1950 roku. W 1958 wrocławscy saperzy oczyścili miejscowy staw i zbudowali nad nim ozdobny, drewniany mostek. W 1960 roku ogród powiększa się o kolejny hektar, w 1967 roku wykopano specjalny basen dla grzybieni zaprojektowany przez Tadeusza Zipsera. W 1974 roku został wpisany do rejestru zabytków.

Wrocławska Spółdzielnia Konsumencka powstała w poł. XIX wieku, jako jedna z pierwszych większych firm zajmujących się wypiekami. Pół wieku później wprowadzono do asortymentu wyroby cukiernicze. Sprywatyzowane w 1989 roku, od 2000 roku przyjmują nazwę SZPC MAMUT.

aktor teatralny (związany ze sceną w Teatrze Kameralnym, Teatrze Operetkowym, Teatrze Polskim i Teatrze Małym w Warszawie) i filmowy (wystąpił m.in. w Trędowatej (1936), Wiernej rzece (1936) oraz Doktórze Murku (1939).

Sztark Witold, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, podczas wojny polsko-bolszewickiej w szeregach 2 pułku artylerii polowej Legionów, podczas kampanii wrześniowej dowódca 18 pułku artylerii lekkiej , po wojnie pracujący w zawodzie nauczyciela, kawaler Order Virtuti Militari.

Sawczyński Adam, pułkownik artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, wykładowca historii nowożytnej na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie

Paderewski Ignacy, kompozytor, pianista, działacz niepodległościowy, Prezydent Ministrów (18 stycznia 1919 - 27 listopada 1919), Minister spraw zagranicznych (16 stycznia 1919 - 9 grudnia 1919), Przewodniczący Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej (9 grudnia 1939 - 24 czerwca 1941)

Brat Ludwika Obary, męża świadka historii - Stefanii Obary.

Anna Fornal z domu Warzybok, matka świadka historii - Stefanii Obary.

Skotnicki Mieczysław ps. Głóg, działacz podziemia niepodległościowego, żołnierz Armii Krajowej, w akcji "Burza" dowódca placówki Tyczyn, członek Biura Informacji i Propagandy Inspektoratu Rzeszów AK, redaktor pism konspiracyjnych, działacz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, działacz kombatancki w ramach Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, wieloletni prezes Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Tyczynie, major Wojska Polskiego.

Właściciel folwarku, osoba pojawiająca się w relacji świadka historii - Stefanii Obary.

Przyjaciel świadka historii, zamordowany w Oświęcimiu.

Mąż świadka historii.

Borowiec Wacław, ps. "Niegolewski", partyzant, żołnierz Armii Krajowej okręgu kieleckiego. Dowódca Placówki 102, Oddział por. „Szarego”.

Kierowniczka szkoły, wymiona w relacji świadka historii

generał broni Wojska Polskiego, Minister spraw wewnętrznych (1922-1923), Prezes Rady Ministrów (1922-1923), Minister spraw wojskowych (1924-1925, 1939-1940), Minister Sprawiedliwości (1939-1940), Premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1939-1943)

Polski muzyk, kompozytor, dyrygent, były żołnierz Armii Krajowej. Podczas II wojny światowej brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po uwolnieniu z Oflagu VII A Murnau udał się na zachód gdzie studiował w londyńskim Trinity College of Music, następnie po powrocie do kraju związany był z Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Warszawie. W 1966 zainicjował słynny projekt muzyczny Wratislavia Cantans. Komponował muzykę filmową, między innymi do "Pana Wołodyjowskiego" z 1969. W latach 1955-58 był dyrektorem Filharmonii Śląskiej, następnie w latach 1958-64 prowadził Filharmonię Krakowską, 1965-69 to lata kiedy przewodził Filharmonii Wrocławskiej, kolejno prowadził Filharmonię Narodową w Warszawie w latach 1971–78 i Filharmonię Łódzką im. Artura Rubinsteina w okresie 1981–86.

Córka świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Autorka książek: Cudowne źródełka w Polsce, Drewniane świątynie w Polsce, Polska. Skarby przyrody, Polska. Przewodnik pielgrzyma i innych

I Konsul Francji (1799-1804), Prezydent Włoch (1802-1805), Mediator Związku Szwajcarskiego (1803-1813), Protektor Związku Reńskiego (1806-1813), Król Włoch (!805-1814), Cesarz Francuzów (1804-1815), dowódca wojskowy

Królowa Polski (1518-1557)

Polski pisarz, autor m.in. W pustyni i w puszczy, Quo Vadis, Krzyżaków, Ogniem i mieczem, Potopu, Pana Wołodyjowskiego, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1905)

Członek rodziny świadka hsitorii - Małgorzaty Jerchel.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Pisarz, autor m.in. Chłopów i Ziemi Obiecanej, laureat Nagrody Nobla (1924)

Mąż świadka historii - Janiny Wąsacz, w okresie PRL był prezesem “Społem”.

Pisarz, dziennikarz, reportażysta, korespondent wojenny przy II Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa.

Aktor, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie.

historyk, profesor, dyrektor Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu (1928–1939), poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956), dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej KUL, dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych (1947–1948)

Król Polski od 21 maja 1674 do 17 czerwca 1696.

polski pisarz gatunku science fiction, odznaczony Orderem Orła Białego (1996)

Matka świadka historii - Janina Rokicka.

Profesor zwyczajny (1971), dyrektor Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (do 1985).

Historyk oświaty, profesor nadzwyczajny (1973), dyrektor Instytutu Pedagogiki Uuniwersytetu Wrocławskiego (1984-1987), działacz opozycji w PRL, jedna z założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu (od 1957), zaangażowana w pomoc Komitetowi Obrony Robotników (od 1976), oraz Studenckiemu Komitetowi Solidarności we Wrocławiu (od 1977), jedna z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych (1978), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia (1989).

Archeolog i historyk sztuki, profesor (1972).

Filolog klasyczny, założyciel Katedry Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Śląskim.

Lekarz, immunolog, twóca seroantropologii, nominowany do nagrody Nobla (1950).

Przewodnicząca Partii Konserwatywnej (1975-1990), Premier Wielkiej Brytanii (179-1990).

Chemik, profesor zwyczajny Wydziału Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (od 1992).

Geolog, profesor nauk przyrodniczych (1989), członek Rady Naukowej Muzeum Ziemi PAN (od 1975), rektor Szkoły Wyższej Rzemiosł Artystycznych i Zarządzania we Wrocławiu (od 2002).

Minister rolnictwa (1948-1950), Sekretarz Generalny Rumuńskiej Partii Komunistycznej (1965-1989), Przewodniczący Rady Państwa Rumunii (1967-1974), Prezydent Rumunii (1974-1989)

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1943-1944), wiceprezes Rady Ministrów (1945-1947), minister rolnictwa i reform rolnych (1945-1947), Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego (1946-1947)

Matka świadka historii - Anny Łaski.